De eerste werkdag is aangebroken en ik ben vroeg wakker. Ik besluit om 4 uur er maar uit te gaan en me onder gemalen water te gooien. Koffie en een ontbijt wat volgens het alwetende internet een geweldig begin van de dag is ; kwark met banaan.
Een vroeg rondje met de honden en om kwart over 6 stap ik in de auto om richting mijn werk te gaan. Het blijft een bizar gevoel ; ik heb gewoon een baan. Ik kijk naar mijn ringloze rechterhand. Dat was even slikken. Mijn trouwring afdoen. Maar gelukkig is het maar voor een dag. Mijn uniform zit in mijn werktas, samen met mijn nieuwe schoenen. Naamtag al op het tuniek.
Het is druk op de A7. Gewoon werkverkeer én de bietenauto’s die weer dag en nacht van en naar de fabriek rijden maken dat het opletten is. De rare uit- en invoegstrook bij Heerenveen loopt soepel en ik sta om 6.40 uur op de plek van bestemming. Ik vraag of ik met iemand mee mag lopen naar binnen omdat ik nog geen tag heb. Ze is zo lief om me helemaal naar mijn afdeling te brengen.
Het is nog stil. Ik heb werkelijk geen idee waar ik naar toe moet. Ik schiet maar snel een toilet in om me in mijn officiële tenue te hijsen. Witte broek, blauw tuniek. Ik vind een collega op de gang die er ook nog maar 4 weken is en eigenlijk niet veel meer weet dan ik. We gaan naar de huiskamer. Ik tref daar iemand die ik al “ken” van een dag meelopen.
Degene die me in zou werken heeft gisteren een dienst gedraaid en ik krijg iemand anders toegewezen die me mee gaat nemen op sleeptouw. De dag gaat beginnen. De bewoners komen langzaam op gang en ik probeer zoveel mogelijk te onthouden. Het is geen grote groep maar toch tolt mijn hoofd na een uur. Misschien moet ik mijn doel een beetje bijstellen en gewoon mijn best doen.
Voor ik het weet is het tijd om te lunchen en zit ik met een collega een broodje te eten in de huiskamer terwijl de bewoners aan andere tafels ook lunchen. Hierna gaan de bewoners terug naar hun kamer om even te rusten en is de huiskamer leeg. Tijd om mee te lezen met de rapportage. Na een poosje komen de eerste bewoners terug naar de gemeenschappelijke ruimte en mijn collega zet een oude video van Andre van Duin via YouTube aan.
Meneer en mevrouw zitten samen op de bank en genieten. Ik zit daar in mijn witte broek met blauwe tuniek en ben dankbaar dat mij deze kans geboden wordt. Ik kijk naar de mensen op de bank en denk dat ,alhoewel de aanleiding tot deze move echt triest is, dit misschien wel mijn kans op zinvolle invulling van mijn tijd is. Daar waar ik mijn persoonlijke voldoening uit ga halen. Om kwart over drie loop ik de afdeling af en ik merk als ik de auto stap dat ik spierpijn heb.
Onbewust ga je toch gespannen zo’n dag in. Bijna 3 maanden wist ik dat deze dag zou komen, heb ik erover nagedacht hoe ie zou verlopen. En nu is ie gewoon om. Op naar de volgende.