Vrijdagmiddag

De tweede week mept er wat harder in dan de eerste. Op dinsdag een schooldag en dan 3 dagen werken. Mijn voeten schreeuwen om rust en ik ben onhandig. Een potje zoetjes eindigt op de grond. Ik loop achter mijn collega en probeer de kunst af te kijken. Het ziet er allemaal niet mega moeilijk uit maar je hebt te maken met kwetsbare mensen dus ik wil ook niet te hard van stapel lopen.

Ik geef aan dat ik volgende week best wat wil gaan doen maar een andere collega zegt dat het beter is om eerst op school het onderwerp te behandelen en dan in praktijk te brengen. Valt ook wat voor te zeggen. Toch mag ik proberen om iemand de steunkousen aan te trekken. Als je dit werk al langer doet stelt het helemaal niks voor maar als je voor het eerst echt iets mag gaan doen is het een ander verhaal.

Dat gaat prima en ook bij nr 2 lukt het. . We zijn vroeg klaar met onze mensen uit bed halen en ik baal er een beetje van dat mijn laptop nog thuis ligt. Had ik mooi even wat aan mijn huiswerk kunnen doen. Maar goed dan ga ik maar even bij de bewoners aan tafel zitten. We kijken naar buiten en zien dat het nog steeds regent. Het weerbericht in de krant vertelt ons dat het vandaag een regendag wordt. Een meneer vertelt dat ie ooit helemaal bovenin is geweest in Noorwegen. Met wie weet ie niet meer. Maar dat geeft niks.

Een mevrouw weet niet meer of ze al gegeten heeft en of ze het lekker vond. Een andere bewoner weet niet waar ze is. Is dit nu mijn thuis ? Ik weet het niet meer zegt ze verdrietig. Dementie is echt een vreselijke ziekte. Het berooft mensen van zoveel. En niet alleen hen maar ook hun familie. Relaties veranderen omdat de persoon met dementie een ander mens wordt. De vrolijke actieve mevrouw wordt achterdochtig en zit het liefst in haar appartement. De sociale man kan alle prikkels niet aan en wordt er heel boos van.

Mensen in de zorg doen hun best om dat leven nog waardevol te houden en met respect mensen te begeleiden in vele opzichten. En alles drijft op liefde voor hun vak en de mensen die onder hun zorg vallen. Op vrijdagmiddag na het middagdutje loopt de huiskamer weer langzaam vol. Twee mannen kijken naar een padelwedstrijd en twee dames houden hen gezelschap. Mijn collega duikt een kast in en vindt nog zakjes chips. Ze snijdt een bordje vol met lever- en grillworst en kaas. De koffiekar komt voorbij en mensen krijgen fris als ze dat willen. De regen beukt tegen de ramen en ik moet denken aan de herfst buiten binnen.

Buiten gaat het tekeer en binnen heerst rust. Een kwartier eerder wilde ik nog snel naar huis, nu sta ik even stil bij wat ik zie. Wie ben ik om te bepalen wat de waarde van leven is ? Het raakt mijn hart als ik kijk naar die prachtige mensen met allemaal hun eigen verhaal en geschiedenis. Volgens mij heb ik nu de mooiste baan die ik kan krijgen. Ik ben een dankbaar mens. #ikzorg