Je weet als je in de ouderenzorg gaat werken dat je zorgt voor mensen van de dag. Ik noem de plek waar ik mag werken ook wel de laatste halte voor de hemel. Ze mankeren allemaal wat. Dementie is vaak een reden dat men in de zorginstelling woont.
Die ziekte verandert mensen. Grenzen die vroeger heilig waren bestaan niet meer. De essentiële dingen die vroeger vanzelfsprekend waren gaan niet meer. Aangeleerd sociaal gedrag bestaat niet meer. De reacties zijn puur en ongeremd.
Zodra ik door de deur stap de afdeling op moet er ook bij mij een knop om. En ik geef eerlijk toe ; dat is een leerproces wat ik onderschat heb. Want mijn eerste reactie op een woede-uitbarsting van een bewoner is dat ik “waar heb ik dat nou aan verdiend ?” En misschien denk ik ook wel in sommige gevallen “doe even normaal.”
Het is lastig zoeken naar evenwicht in wat acceptabel is en wat de moeite waard is om iemand op aan te spreken. Ik ben ervan overtuigd dat het gedrag een mengelmoes is van puur karakter en een alles verwoestende ziekte.
We zijn er niet alleen voor de bewoners maar ook voor hun familie. Zij kennen de bewoner uit hun vorige leven toen alles nog ging zoals het moest. Het is hun moeder of vader die veranderd is in iemand die ze niet kennen bij vlagen. Of helemaal niet meer.
Als er iemand terminaal is op de afdeling zorgen we ook voor hen die waken bij het bed. Want ook dit laatste stukje moet als een waardevolle herinnering bewaard worden. Het is een kopje koffie, een broodje, een koekje. Het is even een gesprekje met een familielid.
Ik hoop dat ze voelen dat we hen zien. Dat ze zonder woorden begrijpen dat we er ook voor hen zijn. In de 8 maanden dat ik nu op de afdeling rondloop komen deze situaties regelmatig voor. Ik denk dat deze week ik voor de 4e keer afscheid moet nemen van een bewoner.
Toen ik begon was ik bang voor deze momenten. Want laten we eerlijk zijn ; niemand wil graag in de buurt van de dood zijn. Maar nu ik van dichtbij zie hoe hard de kwaliteit van leven achteruit kan gaan denk ik dat het ook een zegen kan zijn ….
Loslaten in liefde ….