Mijn uniform hangt al weken aan de kast. Mijn nieuwe schoenen eronder. Ik was er helemaal klaar voor. Was. Want plots heb ik de bibbers. Overschat ik mezelf niet ontzettend? Ga ik me niet verslapen de eerste dag ? Want dat zou toch wel heel erg beroerd zijn. Slecht begin.
En school. Waarom horen we niks van school ? Het is nog iets meer dan een week en we weten nog steeds niks. Op mail wordt niet gereageerd. Bellen lukt ook niet. Wat een toestand weer. Of beter gezegd, wat maak ik er in mijn hoofd weer een toestand van.
Hopelijk is het een beetje een leuk team. Hopelijk vinden ze mij te pruimen. Als ik nu maar niet ga ratelen die eerste dagen. Dat doe ik namelijk als ik zenuwachtig ben. En dat ben ik nu al. Waar ben ik aan begonnen ?
Maar ik ga. Terwijl heel veel mensen de zorg uitrennen wandel ik naar binnen. In mijn uniform. Witte broek, blauw tuniek. Op mijn nieuwe schoenen. Met knikkende knieën ongetwijfeld die eerste dagen. Kop dr veur hoor ik Jan zeggen. En dat gaan we doen.
Je kunt het! Gewoon doen…ga ervoor
Super, jij kan dat !!!!
Zelfde gevoel 7 jaar geleden toen ik nog even de IG opleiding moest doen om in de thuiszorg te mogen blijven werken.